Korktum

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Kale Gündem – Sekiz yıl boyunca yüzlerce hastaya hemşirelik yapan bir hemşirenin hastalarına neden pişmansın? Sorusuna verdikleri cevaplar içerisinde en ibret verici olan “Korktum” açık ara ile birinci sırayı alması şaşırtıcı ve hayret vericiydi.

Bazı sorular

Ya sen? Korktun mu? Pişman mısın?

En çok neden pişmansın? Sualine verilen farklı farklı cevaplar:

Evet, X ile evlendiğime pişmanım, ret edemedim çünkü korktum.

Öğretmenime “Hayır” diyemediğim için pişmanım çünkü korktum.

Cevap vermeliyim aslında ama veremedim çünkü korktum.

Elim kolum bağlandı sanki bir şey yapamadım çünkü korktum.

Yok diyemedim, hayır diyemedim çünkü korktum.

İçimi dökemedim, ya bir şey derse, aileme ve yakınlarına zarar verirse diye korktum.

Eşim ile olan evliliğime, “Hayır diyemedim” çünkü korktum.

Eşim beni şu … fiile zorlarken hata yaptığımı biliyordum ancak, “Yok, asla yapmam” diyemedim çünkü korktum. 

Hep şiddet gördüm, keşke dik durabilseydim ama duramadım ancak pişmanım. Aslında durmak istedim lakin cesaret edemedim, çocuklarım vardı o sebepten korktum.

Yengem bana hep eziyet etti, söylemek istedim abime ama söyleyemedim çünkü korktum.

Anne babamı, “Senden bir şey çıkmaz” dedikleri zaman karşı çıkamadığıma pişmanım. Aslında söylemek istedim ancak korktum.

Değersiz görüldükçe kendimi değersiz hissettim. Bana karşı çıkan insanları soruşturmadığım ve sorgulayamadığım için pişmanım ama yapamazdım çünkü korktum, ya beni beğenen çıkmazsa? Dedim hep. Bir ara rest çekecektim ancak korktum. Evde kalmaktan korktum, anne babama yük olmaktan, yengelerimin laflarını işitmekten korktum. Onlardan korktuğum için pişmanım, dinlememeliydim onları. Dik durmayı denedim, denemek istedim ama olmadı bir türlü çünkü korktum.

Eşim haksız olmasına rağmen hakkımı savunamadım, aslında “sen haksızsın” diyebilirdim ama diyemedim çünkü korktum. Beni terk eder diye korktum. Çevremin yüzüne nasıl bakarım dedim korktum, pişmanım yapamadıklarımdan dolayı, keşke yapsaydım diyemiyorum çünkü o gün korktum.

Bana, “Seni seviyorum” dediği gün aslında tam inanmamıştım, şüphelerim vardı lakin fazla sorgulayamadım çünkü kaybetmekten korktum. Bir başıma kalmaktan korktum.

Haksızlığını ve zulmünü gördüğüm halde cesaret gösterip “Sen haksızsın, sen zalimsin, bu bir zulümdür” demeyi çok denedim ama diyemedim çünkü korktum.

Yaşamak istediğim hayatı yaşayamadım. Aslında denedim ama devamını getiremedim çünkü korktum.

O zalimin bunları yapmasına izin vermemeliydim. Ama vermek durumunda kaldım. Bugün ise o izni verdiğim için pişmanım. Yüzüne karşı haykırmalıydım ama olmadı, olamadı çünkü korktum.

Kendimi ona teslim ettiğime pişmanın çünkü başka çarem yoktu, çünkü korktum.

Repliklerimi, düşüncelerimi haykıramadım karşısından çünkü korktum.

Ayıplanmaktan, rezil olmaktan, sevgiyi kayıp etmekten, hakaret görmekten, ötekileştirilmekten korktum, bir başıma kalırsam mahvolurum diye korktum. Gidecek ve sığınacak başka yerim yoktu çaresizdim o sebepten korktum.

Keşke acımasaydım, keşke dik durabilseydim, keşke yüzüne tükürebilseydim de içimde ukde olarak kaldı keşke avazım çıktığı kadar bağırarak, “Hayır, yapmayacağım dediklerini” diyebilseydim ancak diyemedim çünkü korktum.

Neden bu mesleği seçtin daha farklı meslekler varken, neden?  “Neden ve niçin?” diye sual soranlara cevabım şudur: “Çünkü korktum.”

Üstelik sen zeki bir insansın başarabilirdin diyenlere diyorum söylemek kolaydır, yapmak zordur biliyorum ancak pişmanım. Birçok defa denedim hem de defalarca ancak korktum, çök korktum hep korktum ve hâlâ korkuyorum. Anladın mı beni şimdi.

Bana, “Pişmanmışsınız?” demeyin mütemadiyen, lütfen! Biliyorum hataydı benim yaptıklarım. Çok pişmanım ama başka çaremde yoktu. Aslında çare aradım ama korktum.

Mesleğimi kendim seçmediğim için pişmanım, evet pişmanım hem de çok pişmanım. Ancak başka çarem yoktu, aileme karşı çıkamazdım ve mecburdum. Cesaret edip, “Sizin istediğinizi değil kendi hedefim doğrultusunda karar vereceğim” diyemedim çünkü korktum. Annem beni sevmez diye korktum. Ya babam kızarsa, dedim ve korktum. Bir daha korktum ve hâlâ korkuyorum biliyor musun?

Babam harçlık vermezse ne yaparım bir başıma, dedim korktum.

Babamı çok sevmiştim onu kırmaktan korktum.

Asi çocuk görülmekten, ailesini dinlemeyen biri olmaktan korktum ama pişmanım.

Bu hikâyeleri çoğaltabiliriz değerli dostlar ve kıymetli okurlarım. Yüz yıllardır bu böyle, hep korkuttuk çünkü bizler de korkmuştuk. Korku ektik korku biçtik. Bir başkasının bizim tarlamızda izinsiz ektiği korku tohumlarını adeta her gün suladık durduk. Şayet bir başına bırakabilseydik o kötü korku tohumlarını, bugün o korku tohumları yeşermeyecekti ve başımıza bela olmayacaktı.

Peki çare?

“Sen senden başla” dadır çare. Korkmadan ama korkutmadan. Bundan izinsiz bir şekilde tarlamıza ekilen korku tohumlarını sulamayacağız, susuz bırakacağız, kurutacağız o korku tohumların. Sulamayalım ki yeşermesin bir daha. Sulamayalım ki gelecek olan Nesli Atiye Cennet misal güzel kokulu gül tarlalar kalsın.

*Bu makalede yer alan fikirler yazara aittir. Kale Gündem Gazetesi’nin editöryal politikasını yansıtmayabilir.