Gerçekten İnsan Ne İle Yaşar?

1

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Tolstoy’un meşhur kitabıdır “İnsan Ne İle Yaşar?” Çoğumuzun okuduğu ya da çoğumuzun ismini duyduğu bir eserdir. Bugün burada bu kitabın analizini tabi ki yapmayacağım. Ama kitabın içeriğinin analizi kadar bence bu cümle başlı başına analiz edilmedir. Gerçekten İnsan Ne İle Yaşar?

Hepimizin bu soruya cevabı bambaşkadır. Gelin bu soruya verilecek cevaplara bakalım önce.

İnsan sevgi ile yaşar, insan para ile yaşar, insan cesaret ile yaşar, insan din ile yaşar, insan saygı ile yaşar, insan çalışmak ile yaşar, insan aile ile yaşar, insan korku ile yaşar, insan yemek ile yaşar, insan gezmek ile yaşar, insan fedakarlık ile yaşar, insan onuru ile yaşar, insan hayalleri ile yaşar, insan umutları ile yaşar……. Bunlar sadece ilk başta aklımıza gelenler. Peki, biz bunların neresindeyiz acaba? Kendimize hangisini daha yakın gördük? Belki de muhasebe yapmamız ve kendi öz eleştirimizi yapmamız için güzel bir soru bence bu.

İsterseniz en başa dönelim; doğduğumuz güne. Hayata gözlerimizi açar açmaz başlayan sürece. Bu dünyaya geliş amacımızı sorgulayalım önce. Doğmak, büyümek, yaşamak, yaşlanmak mı tek serüvenimiz? Tabi ki hayır. Doğumla başlayan bu serüveni değerlerle, güzelliklerle, iyiliklerle zenginleştirmek. Hayatı asıl amacına uygun olarak yaşamak.

Hayatı asıl amacına uygun yaşamak nedir peki? Güzel hasletlerimizi açığa çıkarmak. Birbirimizi anlamak. Yardımsever bir anlayış ile paylaşımcı bir ruha sahip olmak. Vefayı bilmek bunca vefasızlığa karşı. Adil olmak tüm terazilerde. “ Ben” yerine “Biz” diyerek hareket etmek güzel işlerde. Zenginliğin sadece para da değil yürekten gelen sevgide olduğunu bilmek. Emek vererek üretmek. Kadir kıymet bilmek… bu cümleleri daha da arttırabiliriz ama hiçbirimiz Yunus Emre gibi çok net ve güzel bir şekilde ifade edemeyiz; “ Yaratılanı severim, yaratandan ötürü” diyerek.

İşte yukarıda saymaya çalıştığım değerler ve güzellikleri yaşadığımız ve yaşattığımız kadarı ile büyümüş oluyoruz aslında. Büyümek sadece yaş ile ilgili bir olgu değildir aslında. Büyümek yaş ile beraber duyguların, maneviyatın en önemlisi insani değerlerimizin de büyümesi, artması ve yayılması ile gerçekleşir.

Şimdi gelin bir özeleştiri yapalım kendi nefsimiz ile baş başa.

Fıtratımıza uygun olarak ne kadar yaşıyoruz şu kısa dünya serüvenini? İyilik ve güzellikleri nefsimiz dışında ne kadar yayabiliyoruz dalga misali? Ya da Hz. İbrahim’in ateşine su götüren yürekli karınca misali olabiliyor muyuz? Yanlışlarımızı, hatalarımızı kimse görmesin diye kilim altlarına mı süpürüyoruz daha çok?

O zaman son söz olarak ne diyelim? Son gün gelmeden, son nefes verilmeden fıtratımıza uygun olarak yani “insan” olarak yaşayalım….