Medya Çağında İnsan, Toplum ve Mekânın Kaybı

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Belki de çağın en büyük kaybını yaşıyoruz. İnsan, toplum ve mekânın ortak zeminini kaybediyoruz. Temel kıymetlerimiz, değerlerimiz, inançlarımız, geleneklerimiz, ritüellerimiz buharlaşıyor. Herkesle sürekli bağlantılı olma sanallığında her şeyimizi tüketiyoruz. Anlamsızlık ve boşluk hissi alabildiğinde etrafımızı sarıyor. Elimize tutuşturulan iletişim araçları ile sayısal olarak daha çok söz söylemenin, daha çok imaj oluşturmanın, daha çok beğenilmenin peşinden koşuşup duruyoruz. Fakat eylemlerimiz azalıyor, söz söylemenin bolluğunda manayı kaybediyoruz. Hikmetini yitirmiş ilim hakikat perdesinin açılmasını engelliyor.

Sosyal medyanın dipsiz kuyusunda birey ve toplumun ufku her geçen gün biraz daha daralıyor. Tık tuzağının girdabına düşen insan zihni çöküyor. Beğeni tuzağının girdabına düşen zihin çöküyor. Dijital medya araçlarının yaydığı sosyal bilinçsizlik durumu insanca algılama, insanca düşünme, insanca duyma biçimlerimizin zeminini yok ediyor. Bugünün sosyal medyasında eşref-i mahlûkat olma bilincimizi, hakikatimizi, varlık âlemindeki anlamımızı, idrak yolumuzu kaybediyoruz. Bilgilerimizi, deneyimlerimizi, düşüncelerimizi, duygularımızı yalnızca yansıtma amacıyla paylaştığımız, hikmeti ve manayı ıskaladığımız bu durum sizce bir fayda sağlar mı? Peki, böyle devam ederse hayati önemdeki toplumsal alt yapımızın çökeceği ve birbirimize gerçek manada ihtiyaç duyacağımız, çaresizlik ve bir başınalık bizleri hiç korkutuyor mu? Peki, soğuk yakınlıkların, anonim arkadaşlıkların topluma karşı bir yabancılaşma durumu oluşturacağı bizleri hiç endişelendiriyor mu? Peki, sosyal medya araçları ile kurulan bu sahte ilişkiden doğacak olan platonik halin bir yalnızlık seremonisine dönüşeceği bizleri kaygılandırıyor mu? Peki, bağlantı halindeki kalabalıklardan tecrit edilmiş, insanın yalnızlığı ile şekillenen anti sosyal bir gençliğin ne olacağı bizi hiç düşündürüyor mu? Peki, bilgi obezitesi olmaya doğru giden bir toplumda, neyin doğru, neyin yanlış olduğu, bilgi karmaşasının oluşturacağı zihinsel kaos durumu, pasif kayıtsızlık durumu bizleri hiç korkutuyor mu?  Peki, sosyal medyamıza yüklediklerimiz kadar zihinlerimize bizi hakikatte var eden, varlığından ve tekliğinden haberdar eden, bize ruhundan üfleyen, bize bir emanet yükleyen, bize kalemle yazmayı öğreten Allah’ı ne kadar yüklüyoruz. Bu, bizi hiç düşündürüyor mu?

Düşünüyorsak eğer, her gün düzenli olarak ziyaret ettiğimiz, her biri için ayrı ritüeller sergilediğimiz sanal mabetlerden çıkalım… Atomize olmuş bu müsrif hayatlardan çıkalım… Farkında olmanın lakin eylem geçememe pasifliğinden sıyrılalım… Mekânsız ve insansız kalmanın girdabından kurtulalım… Teknolojinin insanlığımızın üstünü örttüğü karanlık perdeyi kaldıralım. Sayısız ve gereksiz bilgiye ulaşmak yerine kendimize, özümüze ulaşmak için zihinsel hicretimizi başlatalım…

Ne dersiniz?

Selametle…