Kayıtsızlığımızı kayıt altına alalım
İnsanlar artık hayatlarını yaşamayı bıraktı diyesim var… Sosyal medya platformları, akıllı cihazlar, öz çekimler, çok fonksiyonlu kameralar hayatımızın odak noktasındalar…Tüm bunlar için yaşıyoruz sanki, yaşadığımız ne varsa kayıt altına alıyoruz… Ama ne yaşadığımızı, ne hissettiğimizi umursamıyoruz; tek umursadığımız nokta her nerede oluyorsak kendimizi kayıt altına alma telaşındayız adeta.
Katıldığımız konferanslar, seminerler, sempozyumlar, konserler, siyasi aktörler ve karşılaştığımız ünlü simaların tamamı kendimizle birlikte kayıt altına almanın aracı haline geldi. Hepimiz o anın içinde bulunduğumuzu göstermek için akıllı telefonlarımızla bir fotoğraf karesinde olmak için bin bir meşakkate katlanarak esas olan anı ve “anı”yı kaçırıyoruz.
Görünür olmanın dayanılmaz çaresizliğine kapılan zihinlerimiz; önünde, arkasında, sağında, solunda olup bitenlere kayıtsız bir şekilde kapılıp giderken, sevinçlerimiz, hüzünlerimiz, duygularımız kalp ile gözün odağına girmeden kayıp gidiyor.
Asıl olanı ıskaladığımız bir kayıtsızlık sendromuna düçar olduk maalesef… Işık ve karanlık, alacakaranlık ve şafak, suç ve ceza, zulüm ve merhamet, iyi ve kötü arasındaki çizgilerin bulanıklaştığı garip ve doğal olmayan bir durum.
Sosyal mevcudiyetlerin yerini sanal mevcudiyetlere bıraktığı bir kayıtsızlık çağı… Evet, insan gördüğü bir adaletsizliğe kızdığı için öfkelenebilir; evet insan gördüğü bir mağduriyet için hüzünlenebilir, hatta ağlayabilir…
Peki, öfke ve nefretten daha tehlikeli olan kayıtsızlık durumunda böyle bir şeyin olması mümkün mü? Zaman zaman nefret bile bir tepki uyandırabilir lakin kayıtsızlık hali başımıza dünyayı yıkabilir… Çünkü yeni medya bireyi merkeze koyarak etrafında olup bitenlere karşı kayıtsız kalmayı ön plana çıkarıyor.
Çevremizde yaşanan olayları cep telefonlarımızla kayıt altına alırken yaşanan olayın duygusal veya psikolojik durumunu göz ardı ederek bayağılaştırıyoruz… Hüznün, sevincin, acının yaşandığı durumdan etkilenmiyoruz. Çünkü biz sadece kayıt altına alıyoruz. Çünkü biz sadece izlemek için kayıt altına alıyoruz…
Oysa o esnada çektiğimiz acıya, hüzne, sevince ortak olabiliriz belki. Ama biz ne yapıyoruz? Tıpkı bir portre fotoğrafın arkasındaki objelerin bulanıklaştırıldığı gibi, odaklanmamız gerekenlere, olup bitenlere kayıtsız kalıyoruz… Bundan dolayıdır ki kayıtsızlık bir eylem değildir, bir sorun çözme değildir.
Etrafımızda olup bitenlere kayıtsız kalarak hayatımızı sürdüremeyiz… Oysa bizi yeri ve göğü harekete geçirecek kadar kuvvetli olan merhamet, acıma, empati yapma gibi güzel yönlerimizi harekete geçirmeli; kayıtsızlık girdabından kurtulmalı ve kayıtsızlığımızı kayıt altına almalıyız.
03:50
News