Kaybettiklerimiz
Bir zamanlar sarı renkli mütevazı fincanlarda içilen huzurumuz vardı. Bir soba etrafında kenetlenen yarenliklerimiz vardı ve mutluyduk…
Güvenlik paranoyasının teslim alamadığı mahallemiz, bizleri kollayan mahalle bakkalımız, berberimiz, tüpçümüz vardı ve mutluyduk…
Medya araçlarının bolluğunda kaybolmayan kalpten kalbe muhabbetlerimiz, büyüklerin baş tacı edildiği evlerimiz vardı ve mutluyduk…
Tüp kuyruğu, gaz yağı kuyruğunda mahallede olup bitenlerin, çocuğu olanların, oğlu evlenenlerin, yardıma muhtaç olanların tasasına düştüğümüz zamanlarımız vardı ve mutluyduk…
Aynı tavaya bandığımız ekmeğimiz, tek gözlü odada gaz lambası etrafında cana şifa muhabbetlerimiz vardı ve mutluyduk…
İkinci el kitaplarımızla sınıf geçtiğimiz, kardeşimize miras bıraktığımız siyah önlüğümüz, tek gözlü çantamız vardı ve mutluyduk…
Komşuda pişenin mutlaka bize düştüğü dostluğa katık ettiğimiz aşımız vardı ve mutluyduk…
Önce can demeyen, önce canan diyen kendini insanlığa vakfeden, etrafındakilere huzur, mutluluk, muhabbet katan amcalarımız, dayılarımız, teyzelerimiz, halalarımız, dedelerimiz, anneannelerimiz, babaannelerimiz vardı ve mutluyduk…
Bir o kadar da umudumuz, sevincimiz, sonsuz hayallerimiz vardı dar sokaklarda büyüttüğümüz…
İki gözlü dar odalarda misafirin eksik olmadığı evlerimiz ve bir o kadar geniş kalbimiz vardı ve mutluyduk…
Yakınımızda ölen birisi için siyah-beyaz televizyonların üstü örtülerek haftalarca kapılı kaldığı acımız, komşudan alınan bir kaşık salça ile tatlanan aşımız vardı ve mutluyduk…
Düğün, bayram, nişan için bir arabaya doluşup mutluluğa ortak olduğumuz birlikteliğimiz vardı ve mutluyduk…
Yitirdik bunların çoğunu, fincanlar değişti, sobalar kaldırıldı, esnaflar büyük şirketlerin kıskacında yavaş yavaş kayboldu, büyüklerin muhabbetinin yerini ele avuca sığmayan teknolojiler aldı, komşuluklar alt alta üst üste istiflendi, evlerin etrafına güvenlik duvarları çekildi ve misafir araç giremez tabelası asıldı ve daha nice yapaylıkların arasında mutluluk aramaya koyulduk.
Rastgele….
02:00
News