Amele Bile Olamıyoruz!

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Merhum Nurettin Topçu’nun çok güzel ve bir o kadar da özel ve büyük bir anlam yüklü cümlesi geldi aklıma gençlerin şuursuzca ders çalıştığı ortamları görünce. Üstat şöyle diyor; “Bugün talebelik artık ilim yolculuğu değil, diploma avcılığıdır.”

Gerçekten şu zaman diliminde ki eğitim ve öğretim metodumuz maalesef üstadı haksız çıkarmıyor. Ezbere dayalı, dönemi daha doğrusu sınav olduğumuz günü bitirmeye yönelik eğitim metotları içinde boğuyoruz ve boğuluyoruz çocuk, genç, hepimiz.

Küreselleşerek küçülen ama teknoloji ve teknolojik kavramlar ile birlikte büyüyen bir döngünün içindeyiz artık. Bilim ve bilgi bir o kadar yakınken, bir o kadar uzak olabiliyor aslında. Nasıl mı?

En kırsal bölgeler de dahil olmak üzere iletişim ağı güçlü, haberleşme sistemi çok iyi bir şekilde işleyen bir hayat yaşıyoruz hepimiz. O kadar alıştık ki cebimizde ki cep telefonlarına, dizimizin üstünde ki küçük bilgisayarlar ve adını belki de hiç bilmediğim birçok cihaza. Tabi ki olay sadece materyaller değil. Bu materyalleri zenginleştiren ve günümüzün büyük birçoğunu geçirdiğimiz programlar, iletişim kanalları, sosyal medya mecraları, yazılım programları ve daha neler neler. Öyle bir duruma geldik ki elektrik kesilince, cihazların enerji gücü bitince zombiler gibi ortalıkta ruhsuz dolanıyoruz, damarlarımızda ki kan çekiliyormuş gibi hayattan kopuyoruz sanki, farkında mıyız?

Tabii ki teknolojiye karşı değilim ve olamam da. Ama her şeyi yerli yerinde ve çok abartıya kaçmadan, hayatımı kolaylaştıracak kısmı ile ilgilenmem benim için yeterli.

Ezbere dayalı eğitim sistemimizden teknolojiye neden bağladım durumu diye merak ediyorsanız şöyle izah edeyim sizlere. Kreşe giden küçük yavrularımızdan başlayarak üniversite eğitimi alan gencimize ve hatta akademik kariyer yapan hocalarımıza varıncaya kadar hazıra konan bir ruha büründük hepimiz.

Her daim bahsederiz ya tüketim toplumu olduk diye. İşte eğitim alanında da tüketim toplumu olduk maalesef. Öyle ki başımızı kaldırsak göreceğimiz, duyacağımız, dokunacağımız bir eylemsel hareketi bile artık bir kara kutunun üzerindeki tek tuşla ulaşmaya çalışıyoruz. Doğruluk ve hakikatine hiç bakmadan, araştırmadan, merak etmeden, heyecanlanmadan olduğu gibi kabul ederek gelen dokümanları kabul ediyor ve bunu da büyük bir iş bitirmiş gibi gururla anlatıp çok güzel bir not almayı bekliyoruz.

İşte böyle bir durumda yanılıyoruz bir şeyler öğrendiğimizi sanarak, ya da öğrendiğimizi ve öğrettiğimizi sanarak. Kendimizi ve karşımızdakini kandırmaktan başka bir şey yapmıyoruz aslında böyle bir durumda. Günü kurtarma ve yüksek puan alma hedefine ulaşıyoruz tabi ki. Sonra yaptığımızı ilk iş ne mi oluyor? Güzel bir puan alınca da heybemize bir gün önceden doldurmuş olduğumuz doğru, yanlış tüm bilgileri boşaltmakla işe başlıyoruz yeni güne de.

Kısacası iyi bir sınav sonucu, iyi bir üniversite mezunu, iyi bir kariyere ulaşmak, iyi bir iş sahibi olmak, iyi birçok başka şeylere ulaşmak için ilim ve irfanı heba ediyor, ilim ve irfanın hak ettiği öğrenciler olamıyoruz bir türlü.

İşte bu yüzden bizler ilmin ve bilginin ameleliğini yapıyoruz kendimizce ama, ameleliğimize karşı hiçbir ücret almıyoruz daha doğrusu almak istemiyoruz.