Umutluyum

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Umutluyum… 6 Şubat 2023, saat 04:16. Uykunun en derin ve en güzel hali. Sıcak yatak içinde görülen rüyaların belki de en güzeli, belki de en sonu…

Saat 04:19

Rüyadan kabusa uyanış kimi için ama en çok da hepimiz için. Kabus olmayan bir gerçeklik ile birlikte gün ağarmadan kapanan gözler, biten hayatlar, yalvarışlar, çırpınışlar…

Bir anne düşünün. Şubat soğuğunu sıcak tebessümü ile ısıtan, dışarda yağan kar ile birlikte evladı için geleceğe dair kar beyaz umutlar biriktiren. Öpüp koklayarak yatağına koyduğu evladının cansız bedenini soğuk betonlar arasında arayan bir anne…

Bir evlat düşünün. Annesini ameliyata zorla ikna eden, saatler süren operasyonu korku ve umut ile bekleyen. Annesine daha iyi hizmet etmek için yanından bir dakika bile ayrılmayan. İlk depreme evde yakalanmasına rağmen annesi soğuk havada daha kötü olur endişesi ile evden çıkmayan ve sonsuzluğa annesi ile birlikte yürüyen bir evlat.

Bir aile düşünün. Aile olmanın bir arada olmanın kıymetini bilen büyük bir aile. Çocuklarına, torunlarına iyi bir gelecek vermek için ilerlemiş yaşına rağmen çalışan bir aile reisi. Yedikleri, içtikleri, güldükleri, ağladıkları bir arada olan bir aile. Tıpkı ölüme beraber gittikleri gibi.

Kısa şubat ayının belki de en uzun gecesine dair geride kalan binlerce acılı hayat. Yaşamımız boyunca her duyduğumuzda bizleri o anlara götüren: “Yardım edin, anne beni kurtar, baba buradayım, evlatlarımı çıkarın, Allah rızası için koşun buraya, imdat, beni duyan var mı?” sözleri…

Acının tarifi var mıdır sizce? Bence var. Bir annenin gözünde, bir babanın çaresizliğinde, bir çocuğun masum bakışında, kısacık memleketimin her köşesinde…

Umudun tarifi var mı sizce? Bence oda var. Enkaz altından günler sonra çıkarılan bebeklerin gözünde. Kilometrelerce uzaktan hiç tanımadığı insanların gönderdiği paketin içinde. “Benim ekmeğim yeter. Aşağı mahallede ihtiyacı olan var” diyen amcanın sözlerinde.

İşte ben bundan sonra umutluyum. Parkların içinden gelecek olan çocuk seslerinden, çalacak okul zillerinden, piknik alanlarının yeniden dolacağından, Bismillah diyerek açılacak kepenklerden, mahalle aralarından gidecek minibüslerden, Malatya sokaklarını keyifle yürüyecek gençlerden, emekliler bahçesinde oturacak büyüklerimizden, kayısının en güzel halini yeniden gösterecek olan Şire Pazarı’ndan. Kısacası ben memleketimden umutluyum. Bir arada olarak yaralarımızı saracağımız için umutluyum…

Hatice Albayrak

*Bu makalede yer alan fikirler yazara aittir. Kale Gündem Gazetesi’nin editöryal politikasını yansıtmayabilir