Umut hâlâ var

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Kahramanmaraş merkezli depremlerin ardından konteynerde yaşamaya başlayan öğretmen anne yaşadıklarını şu cümlelerle ifade etti,

“Malatya’da dört buçuk senedir öğretmen olarak çalışıyorum. Depreme evde yakalandık. İkinci depreme sığındığımız bir lokantada yakalandık. Gerçekten çok ürkütücüydü. Özellikle çocuğu olan anne babalar için çok daha ağır bir şeydi. Çünkü kendi canından önce onları düşünüyorsun. Ben deprem anında o an oğlumun yanında olduğunu unutup hemen odasına koştum, karanlıktı ışık açmak aklıma gelmedi. Hatta kendimi çarptım bir ay kadar ağrısını çektim. Yine şükür. Meğer yanımızdaymış çok şükür. Korkuyla hemen hazırlanıp indik herkes gibi herkes telaşlıydı. Benim bulunduğum mevkide(çöşnük) evlerde yıkılma olmadı fakat çarşıda yaşayan arkadaşlarımızdan duyduğumuz kadarıyla dehşet bir ortam vardı. Çığlıklar korku dolu insanlar ciddi anlamda bir kayıp sorunlu bir durum vardı. Yani insanların unutamayacağı bir andı ve unutulmayacakta. Tabi ki de bir şeyler normale dönecek zamanla dönecek. Van’da da bir şekilde normale döndü Elazığ’da da bir şekilde normale döndü ama hiçbir ülke hiçbir vatandaş bu kadar ağrıyla karşılaşmadılar. Herkes, varken yokluğa düştü. Çok zor bir durum” dedi.

Küçük mekanlarda yaşamanın da insana çok şey kazandırdığını anladım

“Eşimin çalıştığı kurum konteyner bağışladı. Konteynere geldik. Burada beraber olmanın daha önemli olduğunu anladık. Daha önce 5-10 gün köyde birkaç aile beraber kalmıştık ama ayrı bir yerde olmak eşinle çocuğunla beraber ayrı bir ortamda olmak o kapıyı kapatmak ne kadar kıymetli bir şeymiş. Aslında ortamın büyüklüğünün genişliğinin ferahlığının çokta önemli olmadığını anladık. Bir gıdaya ulaşabilmenin ne kadar kıymetli olduğunu, suya ulaşabilmenin ne kadar kıymetli olduğunu ve ne kadar çok şeyi israf ettiğimizi fark ettim. Ben şey derdim mutfağım şu an oturduğum konteynerde biraz daha büyüktü. Keşke derdim mutfağım biraz daha büyük olsa açgözlülük ve şu anda mutfağımdan daha küçük bir yere sığıyorum hem yatak odam var hem oturma odam var hem çocuğumun oyun alanı var mutfağım var banyom var her şeyim var. İnsan sığabiliyormuş aslında. Küçülünce aslında biraz daha hayal dünyanın genişleyebildiğini görebiliyorsun. Çocuk için bir şeyler üretmeye çalışıyorsun. Küçük mekanlarda yaşamanın da insana çok şey kazandırdığını da anladım. Sahip olduklarımızın aslında ne kadar kıymetli olduğunu anladık. Açgözlülüğümüzün farkına vardık. İnşallah açgözlülüğümüz bu şekilde devam etmez. Her şey normale döndüğü zaman yine bugünleri unutmayız inşallah. Bir şekilde döneceğiz normale. Umudumuz var” şeklinde konuştu. 
  
Haber: Ayşegül Babacan