Kale Gündem – Zihnimin duvarları arasına sıkıştırdığım kökeni 1980’li yıllara dayanan bir düş gibi merakımın beynimi adeta kemirdiği, bazen korku bazen endişe ile erteleyip durduğum bir seyahat idi İran gezisi.
Atatürk Havalimanı’nda İran Air kontuarında kuyrukta valizlerini teslim etmek üzere bekleyen karışık bir gurup gencin arkasında sıramı beklemeye koyulmuşken istemeden kulak misafiri olduğum bazıları bermuda giymiş gençler orada bu kıyafetin sorun olup olmayacağını kendi aralarında tartışırken içlerinden biri dönüp bana ‘Sizce sorun olur mu?’ diye sordu. Ben de bir fikrim yok ben de ilk kez seyahat ediyorum İran’a sorun olacağını düşünmüyorum diye cevapladım. Bu sırada kendimi tanıtıp, tanışalım isterseniz deyince sonradan hepsinin farklı sektörlerde ve mesleklerinde oldukça başarılı arkadaşlar olduklarını öğrendim. Uçakta ayak üstü sohbet, muhabbet derken benim kabin görevlisi ile Fars dilinde yapmış olduğum sohbet elinde epeyce kalın bir İran kitabını karıştırıp duran bayanın dikkatini çekmiş olmalı ki gelip Fars dilini nereden öğrendiğimi sordu. Kısaca özetledim Farsça ile olan ilişkimi sonra tek başıma yolculuk ettiğimden hangi yöne gittiğimi sorunca ben Kum Kaşan İsfahan yönüne gideceğimi belirtince onlarda aynı yoldan Pakistan Hindistan’a doğru gideceklerini gezecekleri ülkenin dilini az çok konuşan birinin yanlarında olmasının avantaj olacağı düşüncesiyle istersem guruba katılabileceğimi söylediler. Genelde yalnız seyahat etmeyi tercih ettiğimi lakin düşüneyim biraz deyip Tahran İmam Humeyni Havaalanına kadar gözlerimi kapatmış olduğumu 3,5 saat sonra uyandığımda anladım.
Sırt çantamı alıp yürüdüğümde grubu valiz beklerken buldum teklif için teşekkür edip kendileriyle vedalaşarak biraz döviz bozdurup Toman alıp bir taksiyle yaklaşık 40 kilometre uzakta olan Forudgah-e Emam’dan Kum Kaşan İsfehan yönü yerine Tahran’a geçmeye karar verdim. Saat 14.00 gibi küçük şirin bir hotel olan Meydan-ı Firdevsiye yakın bir çıkmaz sokaktaki Ferdis Hotel’e yerleşiyorum. Niyetim gece otobüs ile terminali cenuptan İsfahan’a geçmek…
İsfahan Nisf-i Cihan
Günlerden çarşamba hafta sonu dönmek üzere yer ayırtıp gece saat on gibi güney terminalinden İsfahan’a doğru hareket ediyorum. Sabahın erken saatlerinde merkeze yakın bir hotel bakınırken Nakş-ı Cihan Hoteli’nin caddeye bakan aynalı renkli süslemeleri dikkatimi çekiyor resepsiyonda. Biraz pazarlık ettikten sonra yerleşiyorum. Meydanı İmam’a yakın İsfahan Belediyesi karşısında rahatlıkla gezip geri dönebileceğim bir nokta. İran’ın en büyük üç şehrinden biri olan bu şehir kökeni 16. yüzyılda bir madeni para üzerine yazılmış olan Farsça “İsfahan Nisf-i Cihan, yani İsfahan dünyanın yarısıdır” sözüyle adeta özdeşleşmiştir. Hakikaten İsfahan dünyalar kadar güzel bir şehir bunu birçok medeniyete baş şehirlik etmiş olmasından ve şehrin mimari yapısının mükemmel olmasından müşahede etmekteyiz.
Medler döneminde Aspandana adıyla Medler’in en önemli şehri olan İsfahan 642’de Müslümanlar tarafından fethediliyor. Bizim medeniyetimiz olan Selçuklu Devleti 11. Yüzyılda da İsfahan’ı kendisine başkent yaptı Selçuklular, Sultan Melikşah döneminde bu güzel şehri her bakımdan gelişirmiş lakin ardından Moğollar ve Timur’un orduları tarafından talan edilen bu şehir, Safevi hükümdarı I. Şah Abbas zamanında 17. yüzyılın ortalarında ancak görkemli günlerine dönebilmiş. Kısa bir tarih hatırlatmasından sonra kahvaltıya inmek üzere odadan çıkıyorum aşağıya indiğimde bir sürpriz; 4 motorcu vatandaşımız kahvaltıda onlara selam verip eşlik ediyorum biraz havuç reçeli bir yumurta biraz peynir zeytin ve birkaç çeşit İsfahan tandır ekmeği ile açık çay kısa süren sohbetimizde İstanbul’dan gelen motorcu gezginleri Pakistan’a gitmek üzere yolcu ediyorum.
Not: Yazının ikinci kısmı haftaya yayımlanacak.
*Bu makalede yer alan fikirler yazara aittir. Kale Gündem Gazetesi’nin editöryal politikasını yansıtmayabilir.
12:31
News
Yazarlar
Yazarlar
Yazarlar
Yazarlar
Yazarlar
Yazarlar
